BAB 1
PENGENALAN
Masyarakat
majmuk memang sinonim dengan Malaysia sebagai
sebuah negara yang bercirikan pelbagai kaum dan juga identiti. Terdapat lebih
80 kaum di seluruh Malaysia. Daripada keseluruhan bangsa tersebut terdapat tiga
bangsa yang paling utama iaitu Melayu, Cina
dan India. Malaysia pada hari ini didiami oleh pelbagai bangsa, kaum dan
etnik dari Perlis hinggalah ke Sabah.
Kepelbagaian kaum dan etnik inilah maka wujud pula kepelbagaian budaya, bahasa
, agama dan adat resam. Corak perubahan rakyat Malaysia ini berlaku disebabkan oleh perubahan masa dan keadaan
seperti yang berlaku pada perubahan struktur politiknya, sebelum abad ke 18 dan
ke 19. Pada hari ini, masyarakat majmuk di malaysia terjadi secara tidak
sengaja.
Malaysia merupakan sebuah negara
mempunyai komposisi masyarakat yang majmuk dan melibatkan berpuluh-puluh etnik
dan bangsa meliputi Malaysia timur dan Malaysia barat. Namun terdapat tiga
bangsa yang bersifat majoriti di Malaysia iaitu kaum Melayu, Cina dan India. Di
Sarawak etnik yang paling ramai ialah etnik Iban yang mewakili 30 peratus dari keseluruhan
etnik di Sarawak. Di Sabah pula etnik yang paling ramai ialah etnik
Kadazan-Dusun yang terdiri 27 suku. Menurut Kamus Dewan Edisi Keempat cetakan
2007, masyarakat majmuk bermaksud masyarakat yang terdiri daripada beberapa
kaum dan suku.
Menurut J. S Furnival (1948) masyarakat majmuk terdiri daripada
berbagai kaum dan etnik yang mempunyai kebudayaan, agama, bahasa dan adat resam
yang tersendiri meskipun berada di bawah sistem politik yang sama. Manakala
menurut Kamarudin Jaafar masyarakat majmuk bermaksud kaum bercampur tetapi
kehidupan berasingan, interaksi terbatas, penuh prasangka serta bersama tetapi
tidak bersatu.
Masyarakat majmuk boleh dibahagikan
kepada tiga ciri utama iaitu dari sudut politik,ekonomi dan sosial. Ciri-ciri
masyarakat majmuk pertama dari sudut politik bermaksud bangsa yang mempunyai
tingkah laku tersendiri dalam pendirian politik. Parti politik dominan lebih
berteraskan perkauman dan mengamalkan politik perkauman. Selain itu terdapat
juga parti politik yang berasaskan keagamaan kerana mempunyai pendirian
kepercayaan yang berbeza.
Dari sudut ekonomi masyarakat majmuk membawa erti
setiap masyarakat mempunyai pengkhususan pekerjaan yang berbeza. Perbezaan
pekerjaan juga membawa kepada perbezaan tempat tinggal, taraf kehidupan, dan
komposisi kaum di setiap negeri. Setiap bangsa mempunyai interaksi yang lebih
di dalam kaum masing-masing dan kurang berinteraksi di antara kaum. Masyarakat
majmuk juga mempunyai azam sosial yang sama. Kewujudan pelbagai kaum dan etnik
juga mewujudkan kehidupan yang penuh berprasangka, konflik dan pertentangan
dalaman dan luaran.
LATAR BELAKANG KAJIAN
Komposisi dan taburan
penduduk di Tanah Melayu sebelum merdeka mempunyai tiga kaum yang terbesar dan
utama di Tanah Melayu ialah Melayu, Cina dan India. Sebelum penemuan tapak bijih
timah oleh Long Jaafar pada tahun 1848, hampir kesemua penduduk di Tanah Melayu
terdiri daripada orang Melayu. Pada pertengahan abad ke 19, berlaku
penghijrahan masuk kaum Cina dan India secara beramai-ramai ke Tanah Melayu.
Fenomena ini berlaku kerana dasar kolonial British yang membawa masuk kaum-kaum
tersebut terutama untuk mengerjakan ekonomi.
Pemajmukan masyarakat
Tanah Melayu telah menyebabkan British mentadbir menggunakan dasar ‘pecah dan
perintah’ iaitu divide and rule. Dasar ini memberi makna kelemahan penglibatan
bumiputera, tetapi pada masa yang sama memberi pengkhususan kepada kaum imigran
dan memastikan pengasingan setiap kaum. Kaum imigran dibiarkan untuk
mengekalkan identiti dan budaya masing-masing sementara perhubungan langsung
dengan kaum-kaum lain terutama dengan bumiputera tidak digalakkan. Penguasaan
ekonomi orang Melayu terhadap sektor ekonomi negeri masing-masing semakin berubah
dan merosot setelah campurtangan British dalam hal-ehwal politik tempatan.
Kemasukan buruh2 asing juga telah mengubah struktur ekonomi masyarakat Melayu.
Abad ke-19 memperlihatkan
penguasaan Inggeris ke atas struktur politik dan ekonomi Tanah Melayu secara
meluas. Aktiviti perlombongan bijih timah yang merupakan sumber kekayaan Tanah
Melayu diekploitasikan sepenuhnya oleh British. Kesan yang jelas melalui dasar
liberal British ialah pembentukan masyarakat negara yang berbilang kaum serta
kepelbagaian cara hidup dan keturunan. Penghijrahan secara besar-besaran ini telah
mengubah struktur kependudukan asal Tanah Melayu. Dari segi peratusan, peratus
penduduk Melayu semakin kecil dari 54% merosot menjadi 49% pd tahun 1921 dan
menurun lagi kepada 45% pada tahun 1931
I.
KAUM MELAYU
Ø Orang Melayu boleh ditafsirkan sebagai penduduk asal Tanah
Melayu di mana nenek moyangnya datang dari Indo-China atau Yunnan lebih 3500
tahun dahulu. Namun penduduk Melayu kini sebenarnya lebih ramai ekoran
kemasukan beberapa lagi kelompok masayarakat Melayu dari kepulauan lain ke
Tanah Melayu.
Ø Sejak abad ke-9 lagi telah berlaku penghijrahan beramai2
masyarakat Melayu Indonesia ke Tanah Melayu. Penghijrahan ini berlaku ekoran
kedudukan ekonomi, politik dan sosial yang mampu menjamin keselesaan mereka.
Ø Sebelum zaman penjajahan, kegiatan ekonomi utama masyarakat
Melayu ialah perdagangan. Perdagangan utama ialah melalui sungai-sungai utama
di negeri Melayu. Justeru itu, kerajaan-kerajaan Melayu tradisional lebih
tertumpu di tepi-tepi sungai.
Ø Penguasaan ekonomi orang Melayu terhadap sektor ekonomi
negeri masing-masing semakin berubah dan merosot setelah campur tangan British
dalam hal-ehwal politik tempatan. Kemasukan buruh-buruh asing juga telah
mengubah struktur ekonomi masyarakat Melayu.
II. KAUM CINA
Ø Penghijrahan masuk masyarakat Cina secara beramai-beramai
berlaku selepas pengambilan Pulau Pinang oleh British dari tangan Sultan Kedah
pada tahun 1876, pengambilalihan Singapura dari tangan Sultan Johor pada tahun
1819 dan selepas penubuhan Negeri-negeri Selat pada tahun 1826.
Ø Kebanyakan masyarakat Cina berasal dari Wilayah Kwangtung
dan Tukuin serta dari daerah Amoy, sen-Yu, Hok-Chiu, Eng-Chon dan lain-lain.
Ø Pada peringkat awal, buruh-buruh Cina bertumpu di tapak2
perlombongan awal seperti di Lukut dan Sungai Ujong. Penghijrahan semakin pesat
sejajar dengan perkembangan aktiviti perlombongan.
Ø Catatan menunjukkan menjelang tahun 1870, bilangan
masyarakat Cina di Sungai Ujong hampir 10,000 orang dan di Larut Perak pada
tahun 1873 terdapat seramai 40,000 orang.
III. KAUM INDIA
Ø Walaupun kedatangan buruh India ke Tanah Melayu hanya ketara
pd abad ke 19 dan ke 20, sebenarnya hubungan antara India dengan Semenanjung
Tanah Melayu telah berlaku lebih awal lagi.
Ø Hubungan terawal telah bermula sejak abad pertama Masihi
apabila penganut Hindu-Buddha menyebarkan agama mereka di Nusantara. Hubungan
seterusnya kelihatan pada zaman Kesultanan Melayu Melaka apabila pedagang2
India berniaga di pelabuhan Melaka.
Ø Penghijrahan masyarakat India ke Tanah Melayu berlaku secara
besar-besaran mulai tahun 1840-an. Kebanyakan buruh India datang dari selatan
India. Buruh2 India bermula sebagai pekerja di ladang2 tebu dan kopi di
Seberang Prai.
Ø Tumpuan masyarakat India ini ialah di kawasan2 utama
penanaman getah di Perak, Selangor dan Negeri Sembilan. Catatan menunjukkan
dari tahun 1900 hingga 10 tahun kemudiannya, seramai 48,000 buruh India telah
berhijrah ke Tanah Melayu
Ø Angka ini meningkat secara mendadak 10 tahun kemudiannya,
iaitu antara tahun 1911 hingga 1920 apabila dianggarkan seramai 908,000 buruh
India berhijrah ke Tanah Melayu.
PERNYATAAN MASALAH
Kerajaan
mengenal pasti negara ini menghadapi masalah perpaduan yang ketara apabila
tercetus rusuhan kaum pada 13 Mei 1969. Walaupun rusuhan ini berlaku di Kuala
Lumpur sahaja, namun peristiwa ini mencerminkan masalah sebenar yang dihadapi
oleh seluruh masyarakat di segenap pelosok negara. Hasil kajian ynang
dijalankan, masalah-masalah yang wujud ini boleh dikenal pasti melalui beberapa
situasi meliputi ekonomi, politik dan sosial.
1. Dasar British
British menggalakkan kemasukan
buruh India dan Cina untuk kepentingan perkembangan sektor perladangan dan
perlombongan. Kehadiran mereka telah mewujudkan masyarakat majmuk di Tanah
Melayu. Perkembangan perusahaan bijih timah dan getah telah menyebabkan kemasukan
buruh dari Cina dan India. Keadaan ekonomi dan politik yang tidak tenteram
seperti peristiwa Pemberontakan Taiping dan pemberontakan Boxer yang
menyebabkan ribuan nyawa terkorban.
Keadaan ekonomi yang buruk seperti
pertambahan penduduk yang pesat, kekurangan makanan, bencana alam seperti
banjir, kemarau dan gempa bumi yang sering berlaku memusnahkan banyak nyawa dan
harta benda telah menjadi faktor penolak untuk berhijrah ke Tanah Melayu. Perkembangan
ekonomi yang pesat dan pertapakan modal asing di Tanah Melayu terutamanya dalam
sektor perlombongan bijih timah telah menarik minat orang Cina ke Negara ini. Penghijrahan
kaum India pula adalah disebabkan masalah ekonomi dan sosial. Seperti
pertambahan penduduk yang pesat dan tidak seimbang dengan keluasan tanah
pertanian, bencana alam seperti banjir, kemarau, kebuluran yang kerap berlaku
dan merebaknya wabak penyakit telah mendorong mereka berhijrah ke negara ini.
Perkembangan pesat perusahaan getah
di Tanah Melayu pada awal abad ke-20 meningkatkan keperluan tenaga buruh.
Akibat perkembangan revolusi perindustrian, permintaan tenaga buruh yang semakin
tinggi dan dasar British yang menggalakkan kemasukan buruh-buruh India telah
menarik minat mereka ke negara ini. Kegiatan ekonomi yang berbeza antara kaum,
iaitu orang Cina bekerja sebagai pelombong, orang India bekerja sebagai pekerja
ladang dan buruh jalan raya dan jalan kereta api manakala orang Melayu kekal
sebagai nelayan dan petani.
2. Kawasan penempatan yang berbeza
Kawasan pertempatan yang berbeza
seperti orang Cina tinggal di lombong- lombong bijih timah yang kemudiannya
berkembang menjadi bandar seperti Taiping, Ipoh, Port Weld, Tapah dan Kampar di
Perak manakala Kuala Lumpur, Port Swettenham dan Klang di Selangor serta
Seremban dan Port Dickson di Negeri Sembilan. Manakala orang India tinggal di
kawasan ladang getah yang terpencil daripada orang Cina dan Melayu. Masyarakat
Melayu pula kekal tinggal di kampung-kampung di luar bandar dan di
bandar-bandar mengikut tradisi perkampungan masing-masing.
3. Agama
Setiap kaum mengamalkan agama yang berbeza dan rumah ibadat
yang berbeza. Orang Cina dan India membawa bersama agama mereka ke kawasan
petempatan baru tersebut. Mereka juga membina rumah ibbadat di kawasan
penempatan mmasing-masing. Orang Melayu beragama Islam, orang India sebahagian
besarnya beragama hindu manakala orang Cina pula beragama Buddha.
Perkara 3 dalam Perlembagaan
Persekutuan mencatatkan dengan jelas bahawa agama Islam merupakan agama
Persekutuan. Namun pada masa yang sama, agama-agama lain boleh diamalkan dengan
aman dan damai di mana-mana bahagian Persekutuan. Justeru, kepelbagaian agama
dan kepercayaan di dalam negara tidak menghalang perpaduan dalam kalangan
masyarakat pelbagai kaum
4. Pendidikan dan persekolahan
Pendidikan
juga berbeza mengikut suku kaum. Pendidikan Cina untuk orang Cina, buku-buku
dan guru-gurunya juga dibawa dari China. Kebanyakan sekolah Cina dibina di
kawasan perlombongan yang kemudiannya menjadi bandar. Sekolah tamil pula dibina
untuk anak-anak kaum India yang tinggal di kawasan ladang getah . Buku-buku dan
guru-gurunya dibawa dari India. Manakala pendidikan Melayu hanya untuk orang
Melayu. Perbezaan ini telah mewujudkan masyarakat majmuk di Tanah Melayu.
5. Sosio budaya
Setiap kaum Cina, India dan Melayu
mengamalkan cara hidup yang berbeza . Bagi Cina dan India, mereka mengekalkan
amalan sosio budaya mereka seperti pakaian, bahasa dan budaya. Di samping itu,
wujud pertubuhan di petempatan masing-masing yng kegiatannya berdasarkan
kepentingan sesuatu kaum. Perkembangan ini menyebabkan masyarakat Cina, India
dan Melayu hidup sebagai sebuah masyarakat tersendiri.
OBJEKTIF KAJIAN
Ø Memberi kesedaran pelajar untuk melengkapkan diri bagi
menghadapi dan menangani pelbagai cabaran kehidupan dalam masyarakat majmuk.
Ø Generasi masa kini perlu bersama-sama mengekalkan keamanan
negara dengan menunjukkan sikap perpaduan yang jitu.
Ø Memahami dan mempelajari budaya kaum yang lain untuk
mengelakkan sifat prejudis sesama mereka.
Ø Menghargai jasa dan sumbngan nenek moyang mereka yang telah
bersusah payah datang ke Tanah Melayu untuk mencari kehidupan yang baru dan
memberi peluang untuk mejadi warganegara Tanah Melayu.
Ø Memperkukuhkan hubungan dan kerjasama antara rakyat-rakyat
yang pelbagai kaum supaya dapat menghadai pelbagai ancaman dan cabaran yang
akan menggugat kesejahteraan rakyat Malaysia.
PERSOALAN KAJIAN
i. Politik
Dasar imigrasi Inggeris berbentuk
bebas iaitu tidak mempunyai sekatan terhadap kemasukan orang asing telah
berlaku sejak tahun 1874. Sistem-sistem
kemasukan seperti kontrak dan bebas adalah merupakan cara-cara orang Inggeris
menggalakkan kemasukan orang asing ke Tanah Melayu. Pada tahun 1930an, Inggeris memperketatkan
dan menguatkuasa dasar imigrasi dengan bertindak menghantar pulang orang-orang
imigran balik ke negara asal mereka.
Perkara ini amat berbeza dengan tindakan yang dilakukan oleh orang
Inggeris kepada pendatang asing ke Tanah Melayu sebelumnya.
Pada tahun 1930an juga undang-undang imigrasi
menghalang kemasukan baru orang asing ke Tanah Melayu. Tiada sekatan terhadap kemasukan orang asing
ke Tanah Melayu sebelum undang-undang imigrasi pada tahun 1930an kerana
keperluan Inggeris untuk mendapatkan tenaga buruh bagi merancakkan ekonomi
perlombongan, peladangan dan pembinaan prasarana baru seperti pembinaan jalan
kereta api dan jalan raya.
Kewujudan jabatan Pelindungan Orang
Asing adalah untuk melindungi para buruh imigran daripada ditindas dan dianiaya
oleh kongsi gelap mahupun majikan.
Jabatan Pelindungan Orang Asing yang dilindungi oleh pemerintah Inggeris
terhadap buruh-buruh asing menunjukkkan
seolah-olah kerajaan Inggeris menggalakkan kemasukan buruh asing. Tindakan dan dasar kerajaan Inggeris mempastikan mereka tidak kehilangan buruh
bagi menjana ekonomi Tanah Melayu.
Kewujudan undang-undang buruh yang memerlukan para majikan untuk
memberikan kemudahan yang sepatutnya kepada buruh imigran diperkukuhkan lagi
dengan adanya Jabatan Pelindungan Orang Asing.
Jabatan Pelindungan Orang Asing bukan sahaja menggalakkan kemasukan
buruh asing tetapi menggalakkan mereka untuk tidak pulang ke negara asal. Pada tahun 1927–1932 sewaktu kemelesetan
ekonomi orang-orang asing hendak pulang ke negara asal mereka dan menjadi
masalah kepada pemerintah Inggeris.
ii. Ekonomi
Perubahan
sistem sara diri kepada sistem komersial disebabkan dasar ekonomi komersial,
kapitalisme dan bebas berlaku. Ini
mengakibatkan pembukaan tanah dan ladang serta peningkatan pelombongan bijih
timah telah banyak mendorong kepada wujudnya sistem ekonomi moden berteraskan industri berasaskan
buruh. Oleh itu, keperluan pemodenan prasarana baru memerlukan tenaga buruh dan
berlakulah kemasukan buruh-buruh asing.
iii. Sosial
Dasar pendidikan pemerintahan Inggeris
lebih menjuruskan aspek penekanan. Dasar
ini menjelaskan bagaimana wujudnya masyarakat majmuk di Malaysia. Inggeris menggalakkan perbezaan kaum dan
melebarkan lagi jurang perpaduan di Malaysia iaitu melalui dasar pendidikan
yang berteraskan negara ibunda. Oleh
itu, kita dapat melihat tindakan Inggeris yang tidak menyeragamkan sukatan
pendidikan dan pendidikan guru. Dengan
kewujudan sukatan pendidikan yang berbeza serta keperluan guru berasaskan
tindakan komuniti setiap kaum di Malaysia telah meninggalkan kesan keadaan ini.
Setiap kaum mengambil inisiatif
mengikut sukatan pendidikan serta mengambil guru dari negara asal mereka. Ini jelas menunjukkan bahawa Inggeris tidak
mempunyai agenda bagi menghalang ketidakseragaman dalam dasar pendidikan
mereka. Sementelah orang-orang Melayu
hanya mendapat pendidikan kemahiran bagi mengerjakan kerja-kerja sara diri
sahaja dan tidak diberi peluang untuk mendapatkan kemahiran dan ilmu
akademik. Anak-anak para bangsawan
Melayu dikhaskan mendapatkan kemahiran dan ilmu akademik. Justeru, keadaan dasar ini sebenarnya
menggalakkan lagi kemasukan orang asing kerana mereka tahu bahawa mereka masih
lagi memperolehi pendidikan walaupun di negara asing. Oleh itu, ini menjelaskan bahawa Inggeris
sebenarnya menggalakkan kemasukan mereka dan menjaga kebajikan mereka bagi
keuntungan ekonomi penjajah.
Di Malaysia, etnik merupakan
sekelompok manusia yang mengamalkan budaya yang hampir seragam, termasuk adat
resam, pakaian, bahasa dan kegiatan ekonomi adalah merupakan konsep masyarakat
majmuk yang merujuk kepada etnik.
Konsep-konsep ras dan bangsa adalah konsep etnik yang mempunyai
pengertian dan saling berkait rapat.
Justeru itu, menurut Mansor Abdul Rahman & Mohamad Ainuddin (2006),
ras dan bangsa memberikan tekanan kepada perbezaan fizikal atau sifat-sifat
biologi iaitu keturunan dan pertalian darah yang sama antara sesama
manusia. Terdapat pelbagai kelompok
etnik yang hidup berlainan tetapi di bawah sistem politik yang sama merupakan
konteks masyarakat majmuk Malaysia.
KEPENTINGAN KAJIAN
Kepentingan mewujudkan perpaduan
dalam kalangan masyarakat majmuk ialah untuk mengekalkan keharmonian dan
mengelakkan perselisihan. Penduduk Malaysia yang terdiri daripada berbilang
bangsa boleh hidup aman damai sejak dahulu lagi kerana adanya perasaan saling
menghormati dan memahami antara satu sama lain. Amalan nilai murni ini menjadi
tunjang kekuatan sesebuah negara. Perkara ini dapat mengelak berlakunya perselisihan
seperti kejadian dalam sejarah hitam negara iaitu peristiwa 13 Mei 1959.
Rusuhan kaum yang berlaku tidak memberi apa-apa keuntungan malah membawa banyak
kemudaratan.
Perpaduan kaum yang wujud juga turut
mempercepat dan memperkasa pembangunan negara. Rakyat Malaysia yang terkenal
dengan sikap bertoleransi dan hidup bersatu-padu memangkinkan usaha memajukan
negara dalam segenap aspek merangkumi ekonomi, sosial, politik dan pendidikan.
Pembangunan pesat yang jelas kelihatan pada hari ini membantu masyarakat
menjalani kehidupan seharian dengan selesa. Sebaliknya, jika keharmonian kaum
terancam maka amat sukarlah kerajaan mengatur agenda mencapai kemajuan negara.
Kesannya negara akan ketinggalan dan rakyat menderita kemiskinan.
Bagi merealisasikan kejayaan negara dengan
ramuan perpaduan kaum ini, maka bagai usaha ke arahnya hendaklah terus
dijalankan. Antara lain, kerajaan mewujudkan banyak dasar bertujuan menerapkan
nilai-nilai bagi mengekalkan perpaduan kaum. Terkini, Perdana Menteri Malaysia,
Datuk Seri Najib Tun Razak menggunakan konsep ‘1 Malaysia’. Dasar kepimpinan
yang memperkenalkan konsep “rakyat didahulukan, pencapaian diutamakan”
memperlihatkan keutamaan masyarakat dalam pencapaian sesebuah negara. Tanpa
rakyat yang bersatu padu maka pincanglah negara itu
SKOP KAJIAN
Kajian ini bertujuan untuk mengetahui
bagaimana masyarakat majmuk terbentuk di Tanah Melayu dahulu kala dan sebab
imigran Cina dan India berhijrah ke Tanah Melayu. Kemasukan kaum Cina dan India
di Tanah Melayu menyebabkan berlakunya perpecahan dan rusuhan kaum yang tinggi
sehingga berlakunya pertumpahan darah seperti tragedi rusuhan 13 Mei 1969.
Pelbagai usaha telah dilakukan oleh kerajaan untuk memupuk semula perpaduan
masyarakat majmuk.
BAB 2
KAJIAN PERPUSTAKAAN
Ekoran dasar pecah tanah
dan perintah yang dilaksanakan oleh pihak penjajah dan dasar tidak menggalakkan
percampuran antara kaum telah mencetuskan masalah perkauman dalam negara.
Kejadian rusuhan kaum pada 13 Mei 1969, misalnya merupakan kemuncak daripada
tekanan perasaan yang dialami oleh setiap kaum, terutama akibat daripada
tiadanya persefahamana, tolak ansur dan kasih sayang. Bagi merealisasikan
integrasi nasional dan pembentukan negara bangsa, maka kerajaan mengambil iktibar
daripada kejadian tersebut dan merangka dasar-dasar seperti rukun Negara, Dasar
Pendidikan Kebangsaan dan Dasar Ekonomi telah memperkenalkan dan diuar-uarkan ke
seleruh negara supaya prinsip-prinsipnya dapat dihayati oleh segenap rakyat
tanpa mengira kaum.
BAB 3
KAEDAH KAJIAN
1) Sistem persekolahan yang sama bagi semua
Pada asasnya Laporan Razak mencadangkan penubuhan
sekolah-sekolah umum yang menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantarnya
dan sekolah-sekolah jenis umum menggunakan bahasa pengantar Cina, Tamil dan
Inggeris. Kepentingan bahasa Melayu sebagai bahasa untuk perpaduan jelas
dinyatakan. Laporan ini telah menjadi rujukan sebagai dasar pendidikan kerajaan
sehingga kini & bahasa Melayu telah menjadi bahasa pengantar di semua
peringkat sekolah.
2) Bahasa
Kebangsaan sebagai bahasa pengantar utama
Cara
paling penting untuk menyatupadukan masyarakat berbilang kaum di Malaysia ialah
melalui penggunaan bahasa kebangsaan. Penggunaan satu bahasa perhubungan dan
persefahaman di antara satu kaum dengan yang lain dapat diwujudkan tanpa
menimbulkan rasa curiga. Langkah ini mempercepatkan lagi perpaduan dan rasa
hormoni antara kaum di negara ini.
3) Kurikulum yang sama
Kurikulum ialah satu rancangan
pendidikan yang terkandung di dalamnya segala ilmu pengetahuan serta kemahiran,
nilai-nilai dan norma, unsur-unsur kebudayaan dan kepercayaan yang telah
menjadi pilihan masyarakat untuk diperturunkan kepada ahli-ahlinya. Peranan
kurikulum dalam pendidikan adalah untuk membina perkembangan pelajar yang
lengkap dari segi jasmani, rohani, akal dan emosi. Dalam konteks negara
Malaysia, kurikulum juga berperanan untuk melahirkan rakyat yang mendokong
cita-cita negara dalam mewujudkan perpaduan yang berpandukan Rukun Negara di
samping menghasilkan tenaga rakyat yang terlatih untuk keperluan negara (modal
insan)
4) Sukatan pelajaran yang seragam
Sukatan pelajaran yang sama isi kandungannya yang disyorkan
oleh Penyata Razak adalah dianggap sebagai salah satu asas sistem pelajaran
kebangsaan bagi mewujudkan perpaduan negara. Mata pelajaran Sejarah memainkan
peranan penting ke arah matlamat pembangunan. Melalui pelajaran Sejarah
diharapkan dapat membina semangat perpaduan dan perasaan hormat menghormati
terutama dalam masyarakat yang berbilang kaum, agama dan adat resam. Sukatan
pelajaran yang seragam membolehkan pandangan dunia (world view) setiap kaum di
Malaysia hampir sama & tidak mewujudkan perselisihan dalam persefahaman.
5) Peperiksaan yang
seragam
Rancangan kerajaan untuk menyeragamkan
kurikulum di sekolah-sekolah telah diperkukuhkan lagi dengan mewujudkan satu
sistem peperiksaan yang seragam. Dengan adanya sukatan pelajaran dan
peperiksaan yang seragam, pelajaran para pelajar tidaklah terganggu apabila
terpaksa berpindah sekolah. Langkah ini boleh menolong proses menyatupadukan
pelajar berbilang kaum di samping mewujudkan keperibadian yang sama.
BAB 4
DAPATAN KAJIAN
v Jumlah
penduduk Tanah Melayu mengikut kaum dari tahun 1891-1931
|
KAUM
|
1891
|
1901
|
1911
|
1921
|
1931
|
|
MELAYU
|
231.5
|
312.4
|
420.8
|
510.8
|
593.7
|
|
CINA
|
163.4
|
299.7
|
433.2
|
494.5
|
711.5
|
|
INDIA
|
20.1
|
58.2
|
173.7
|
305.2
|
380.0
|
|
LAIN-LAIN
|
3.5
|
8.3
|
8.3
|
14.3
|
27.9
|
|
JUMLAH
|
418.5
|
678.6
|
1037.0
|
1324.8
|
1713.1
|
· Tiga kaum
yang terbesar dan utama di Tanah Melayu ialah Melayu, Cina dan India. Sebelum
penemuan tapak bijih timah oleh Long Jaafar pada tahun 1848, majoriti penduduk
di Tanah Melayu terdiri daripada orang Melayu. Hanya sebilangan kecil orang
Cina yang datang ke Tanah Melayu sebagai imigrin dan membuka penempatan mereka
di Melaka, Kuala Terengganu, Sungai Johor, Sungai Pahang dan Kelantan.
Seemntara itu, sebilangan kecil orang India yang bekerja sebagai buruh di
ladang kopi dan tebu pula terdapat di Pulau Pinang dan Seberang Prai.
· Pada
pertengahan abad ke-19, berlaku penghijrahan masuk kaum Cina dan India
beramai-ramai ke Tanah Melayu. Fenomena kaum-kaum tersebut, terutama untuk
tujuan dalam sektor ekonomi. Abad ke-19, memperlihatkan penguasaan British ke
atas struktur politik dan ekonomi Tanah Melayu secara meluas. Aktiviti
perlombngan Bijih Timah merupakan sumbur kekayaan Tanah Melayu yang
dieksplotasi sepenuhnya oleh British.
· Pemajmukan
masyarakat menyebabkan British mentadbir berdasarkan pendekatan ‘pecah dan perintah’ di Tanah Melayu. Kaum
imigrin dibiarkan untuk mengekalkan identiti dan budaya masing-masing sementara
perhubungan langsung dengan kaum-kaum lain, terutama dengan bumiputera tidak
digalakkan.
BAB 5
PERBINCANGAN DAN PENUTUP
Pembentukan masyarakat majmuk di Malaysia bermula apabila
kemasukan migran daripada luar. Proses ini berterusan sehingga penjajahan
British di Tanah Melayu. Oleh itu, wujud masyarakat berbilang kaum, ras, etnik
dan bangsa di Malaysia. Kehadiran kelompok-kelompok ini menjadikan Malaysia
sebuah negara yang kaya dengan budaya, adab resam, bahasa dan latar berlakang kebudayaan
yang berlainan. Kemajmukan masyarakat Malaysia menjadikan negara ini menjadi
tarikan masyarakat luar.
Masyarakat majmuk di Malaysia terdiri dari pelbagai
etnik yang dikategorikan mengikut cara
hidup, pola penempatan, pekerjaan dan pendidikan.Terdapat lebih 80 kaum di
seluruh Malaysia. Daripada keseluruhan bangsa tersebut, terdapat tiga bangsa
yang paling utama iaitu Melayu, India dan Cina dan pelbagai etnik yang lain. Dari aspek kesinambungan, kemasukan Pada hari
ini, masyarakat majmuk di Malaysia terjadi secara tidak sengaja. Pada awal abad
ke-19, lebih 90% penduduk Tanah melayu adalah Melayu. Namun pada pertengahan
abad ke 19, penghijrahan masuk kaum Cina dan India secara beramai-ramai ekoran
daripada Dasar Leberal Inggeris telah mengubah struktur kependudukan asal Tanah
Melayu.
Dari aspek kesinambungan,
kemasukan imigran di dunia Melayu meninggalkan banyak kesan sama ada kesan
positif mahupun kesan negatif. Ia bergantung kepada cara bagaimana kita melihat
dan mentafsir kedatangan mereka. Namun kehadiran masyarakat luar ke Tanah Melayu telah mencorakkan perspektif
masyarakat Melayu, membentuk budaya baru, mempertingkatkan daya saing
dalam sektor ekonomi, melahirkan dimensi baru struktur politik rakyat dan
sebagainya.
